تقابل میان "روح"و "جسم" و تعارض خواسته ها و ارزش ها و اصولاً اعتقاد به این قضایا همیشه مایه ی گرفتاری نوع بشر بوده است. چه استعدادها و ابتکارها و هنرها که در بدنهایی تنبل و تن پرور نپوسیده اند و چه پرده ها که پاره نشده است تا دست نیازی خالی برنگردد! در طول زندگی تمام انسانها اینگونه است که روح به سوی تعالی و تکامل پیش میرود در حالی که جسم و بدن و ماده رو به نابودی و پایان. یا لااقل در قسمت روح پتانسیل تعالی وجود دارد هرچند انسان به دلایلی به آن نپرداخته باشد. چه بسیارند کسانی که تازه در انتهای میانسالی و کهنسالی چشمهایشان به روی حقایق زندگیشان باز می شود و چه حسرتها و چه پشیمانیهای بی ثمر! و به یاد بیاورید کودکان و نوجوانانی را با طبع و همت بلند که نشان از بلندی مقام روح آنها و استعداد در حال انفجار آنها میدهد اما در طول مسیر زندگی و پستی ها و بلندیهای آن خورد می شوند و در انتها تنها جنازه ای نحیف و کرم زده از آنها زیر پلی یا جوی آبی پیدا میشود. این تناقض چیست که موهبت امثال آنها را اینگونه تباه میسازد؟! جسم و بدنی که با آنزیم ها و هورمون ها و رشته های عصبی و سلولها و هزاران عضو یا ماده ی فیزیکی کار میکند و در برابر، ذهنی که شامل روحی است که "حد و مرز و محدوده" برایش بی مفهوم است و نه زمان و نه مکان میشناسد! البته در جایگاه وسعت کیهان و کوچکی انسان و دنیای محدود پیرامونش این تناقضات و تعارضات عادی به نظر میرسد اما در جایگاه خلقت انسان و اهداف و مسئولیت های او این کشمکش ها برای بسیاری نتیجه ای جز حیرانی و سرگردانی روزافزون نخواهد داشت. و متأسفانه وقتی این تعارضات را به صورت ملموس و محسوس در دنیا و اطراف خودت میبینی و حکومت ها و رسانه ها هم از آنچه حرف میزنند تا آنچه عمل میکنند تا این حد فاصله است این تناقض ها روز به روز باعث جدایی جوانها و نوجوانها از عوالم معنوی و روحانی خواهد شد. چون در قرن 21 انگار زندگی بدون اعتقاد به روح ساده تر است!
به قول عطار
بنشین که اگر بسی گذر خواهی کرد
هم بر سر خویش خاک بر خواهی کرد
چندان که درین پرده سفر خواهی کرد
حیرانی خویش بیشتر خواهی کرد
